zakurzyć — dk VIb, zakurzyćrzę, zakurzyćrzysz, zakurzyćkurz, zakurzyćrzył, zakurzyćrzony 1. «pokryć kurzem, zaprószyć czymś sypkim; zapylić» Zakurzyć obuwie, ubranie. Zakurzone meble, książki. 2. pot. «zapalić papierosa, fajkę» Przystanęli, żeby zakurzyć.… … Słownik języka polskiego
zakurzyć się — I {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}kurzyć się I {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}zakurzyć się II {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. nos dk VIIb, zakurzyć sięrzy się, {{/stl 8}}{{stl 7}} o kurzu, pyle, drobnym śniegu,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kurzyć się — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa {{/stl 8}}– zakurzyć się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o przedmiotach, sprzętach: pokrywać się kurzem (także nieosobowo) : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
okurzyć — dk VIb, okurzyćrzę, okurzyćrzysz, okurz, okurzyćrzył, okurzyćrzony okurzać ndk I, okurzyćam, okurzyćasz, okurzyćają, okurzyćaj, okurzyćał, okurzyćany 1. rzad. «pokryć coś kurzem, pyłem; zakurzyć» Okurzyć mąką ubranie. Pojazdy okurzały piechurów.… … Słownik języka polskiego
zapylić — dk VIa, zapylićlę, zapylićlisz, zapylićpyl, zapylićlił, zapylićlony zapylać ndk I, zapylićam, zapylićasz, zapylićają, zapylićaj, zapylićał, zapylićany 1. «pokryć pyłem, zakurzyć; zanieczyścić pyłem powietrze, atmosferę» Zapylone liście drzew.… … Słownik języka polskiego
